Πολεμώντας ταυτόχρονα την φύση και την τέχνη
Εχοντας ταξιδέψει αρκετά στη ζωή μου αλλά και έχοντας πάντα ως γνώμονα κατά τα ταξίδια μου την παρατήρηση, την κατανόηση και την εξαγωγή συμπερασμάτων, θεωρώ πως είμαι σε ένα σχετικά καλό επίπεδο εμπειρίας ώστε να μπορώ να συγκρίνω τις τάσεις στην χώρα μου με εκείνες του εξωτερικού.
Μια περίεργη ιστορία που συνέβη κάπου στη γειτονιά μου και αφορά τόσο την οικολογία, όσο και την τέχνη και τη δημόσια αισθητική, ωστόσο, με έβαλε σε σκέψεις.
Ολα ξεκίνησαν πριν από περίπου 15 χρόνια όταν βρισκόμενος στην Ελβετία παρατήρησα μια τάση σε σχέση με τα δέντρα που ξεραίνονταν, την οποία βρήκα τότε τόσο πρωτοπόρα όσο και εκπληκτική.
Η τάση λοιπόν στην Ελβετία ήταν τα «νεκρά» δέντρα να μην ξεριζώνονται αλλά να παραδίδονται στη δημιουργική διάθεση γλυπτών που τα μεταμόρφωναν σε γλυπτά, αγάλματα, ξόανα...πείτε το όπως θέλετε.
Βλέπαμε έτσι λοιπόν το δέντρο που ολοκλήρωσε τον κύκλο ζωής του είτε γιατί ήταν γερασμένο, είτε γιατί απλά αρρώστησε, είτε γιατί χτυπήθηκε από κάποιο καπρίτσιο του καιρού να αποκτά έναν καινούριο ρόλο στη δημόσια σφαίρα.
Εχοντας προσφέρει απλόχερα τη σκιά της φυλλωσιάς του, έχοντας διυλύσει την ατμόσφαιρα από ρύπους, έχοντας μοιράσει απλόχερα την ευωδιά των ανθών και των καρπών του, έχοντας φιλοξενήσει την πανίδα της γειτονιάς (από γάτες και πουλια μέχρι σκιουράκια) κοκ το δέντρο πλέον αποκτούσε μια νέα μορφή και μια νέα ζωή αποτελώντας τον φυσικό καμβά για καλλιτεχνική εκφραση και βελτίωση της εικόνας του δημοσιου χώρου.
Με χαρά παρακολούθησα μια αντίστοιχη προσπάθεια και στη γειτονιά μου τα επόμενα χρόνια με ελιές και νεραντζιές να γίνονται τα γλυπτά μιας συνοικίας που καλλιτεχνικά δεν φιλοξενούσε τίποτα το αξιόλογο σε κοινή θέα.
Και όπως εμφανίστηκαν τα γλυπτά ένα πρωί...έτσι ένα άλλο εξαφανίστηκαν. Θύματα των βανδάλων και ενός ανώνυμου μίσους τόσο για την τέχνη όσο και για την οικολογία.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με πλήγωσε περισσότερο, η βία έναντι της τέχνης ή η μέχρις εσχάτων ασέλγεια έναντι της φύσης...ή ακόμα και η μανία της καταστροφής που υπερισχύει της θέλησης για δημιουργία.
Το συμπέρασμα παραμένει πως είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τη σχέση μας τόσο με τη φύση όσο και με την αισθητική.
Μας είναι φοβερά δύσκολο να φυτέψουμε ένα δέντρο ή απλά να αγκαλιάσουμε και να προστατέψουμε ένα που βρήκαμε εκεί.
Εξάλλου η σχέση μας τόσο με το περιβάλλον όσο και με την τέχνη είναι αμειγώς καταναλωτική και μπορούμε να την εκλογικεύσουμε μόνο με τη χρήση οικονομικών όρων (εξοικονόμηση, σπατάλη, πρόστιμο, εισιτήριο κτλ) γιατί τελικά ότι μας προσφέρεται δωρεάν αργά ή γρήγορα θα εξολοθρευθεί, και το χειρότερο, με πρωταγωνιστή κάποιον από εμάς.